PRAKTISCHE INFO




Contacteer ons

OPENINGSUREN

Kantoren:
Elke werkdag van 7.55u tot 16.25u

Magazijn:
Elke werkdag van 8.00u tot 16.00u

VERLOFDAGEN 2024

1 april, 1 mei, 9 -10 mei, 20 mei, 22-26 juli, 15-16 augustus, 1 november, 11 november, 25 – 31 december



20 jaar ervaring, maar nooit voor hetere vuren gestaan 

Ludo, je bent volgend jaar 20 jaar directeur van Werkhuizen MIN. Een mijlpaal in het vooruitzicht, dus. Los van dat mooi rond getal, wil dat ook zeggen dat je heel wat ervaring op de teller hebt, die ongetwijfeld van pas komt in een turbulente periode als deze. Heb je in die 20 jaar eerder voor zo’n hete vuren gestaan? 

Ja, bijna 20 jaar. Als je weet dat ik hier op mijn 43 begonnen ben, zegt dat iets over mijn leeftijd, hé. Die jaren zijn wel gevlogen. Dat houdt een mens jong. Van geest toch, dat lichaam durft al wel een keer preutelen. Ik hou van een stevige wandeling, wat helpt om lichaam en geest wat fris te houden. En ik vind rust en tegelijkertijd nieuwe energie op die wandelingen. 

Die ervaring helpt inderdaad ook om deze crisis te managen en daar wijs mee om te gaan. Maar deze crisis is wel erg allesomvattend en het valt moeilijk te voorspellen hoe het verder loopt. Er zijn in die 20 jaar zeker meerdere crisissen geweest, maar deze had ik niet zien aankomen. Dit virus heeft zo’n impact, wereldwijd, op alle aspecten van de bedrijfsvoering en zelfs daarbuiten. Voor hete vuren gestaan in die 20 jaar? Dat wel. Hetere dan deze? Nee, dat niet. Het is ‘du jamais vue’. 

Wat is de impact van de hele Covid19/Coronacrisis op Werkhuizen MIN? 

Ik heb in 2004, ook in de week van 17 maart, de werkplaats een week gesloten in de vorm van collectief verlof toen tijdens de totale renovatie van het gebouw, alle vloeren moesten herlegd worden. Een week later waren onze vloeren rood, blauw, oranje en groen gekleurd, onze huiskleuren. Maar, we gingen opnieuw aan het werk, terwijl de verbouwingen nog volop bezig waren.  

Nu, op 17 maart 2020, heb ik de werkplaats drastisch gesloten omwille van een virus dat zo’n impact heeft op iedereen en alles, dat verder werken binnen de normale omstandigheden, onmogelijk geworden was. Er was ook geen draagvlak meer om verder te ploeteren. Niet het virus was binnengeslopen, wel de angst om het te krijgen. Als je dat als baas voelt en (h)erkent, moet je consequent een beslissing nemen. Dat is zeker de moeilijkste beslissing geweest in het bijna 20 jaar verantwoordelijk zijn voor die totale organisatie. Niet de beslissing zelf was moeilijk, die was duidelijk en klaar, wel de impact die deze collectieve sluiting zou hebben op MIN en op de werknemers zelf, maar ook naar de klanten toe, de financiën, enz. Die terechte angst is ook een emotioneel gegeven. We zijn nog dezelfde dag aan een plan begonnen om de wederopbouw te realiseren. Er is de sociale, de economische en de financiële dimensie die op alle vlakken tegelijkertijd geraakt wordt. De gezondheid en veiligheid van alle werknemers maximaal garanderen, is het uitgangspunt. En dat het planmatig en stapsgewijs zou moeten gebeuren, wisten we ook nog dezelfde dag.   

Tegelijk moet ik toegeven dat ik me vandaag meer zorgen maak over onze werknemers thuis, dan over zij die momenteel aan de slag zijn. Zij die werken hebben iets om handen en leren samen wat mag, kan en/of moet. ’s Avonds gaan zij moe, maar tevreden naar huis. Maar, aan de andere kant vrees ik dus ook dat we ook mensen gaan verliezen, mensen die ‘lossen’. Niet rechtstreeks door Corona, maar wel door de effecten ervan. Er wordt helaas van de gelegenheid gebruik gemaakt om mensen aan te zetten tot druggebruik, meer alcoholverbruik, maar ook gokken en het afsluiten van extra leningen. Gevaarlijk voor heel wat mensen die nu in een isolement zitten. Ik denk dan bijvoorbeeld aan mensen met een verslavingsproblematiek, een kwetsbare groep. Wij proberen dat alvast tegen te gaan en bellen alle werknemers met de regelmaat van de klok op om te horen hoe het gaat, of ze oké zijn, of de situatie nog te harden is en of ze opnieuw aan de slag willen gaan. Daarnaast hebben wij ook een besloten facebookgroep waarin we bij wijze van spreken mensen entertainen en activeren om mee te doen met uitdagingen, raadsels, enz. Het zijn misschien kleine middelen om contact te houden, maar tegelijk zo belangrijk. Want uiteindelijk wil ik alle werknemers gezond en wel terug op onze werkvloer. Binnenkort kunnen we ook werken met een beurtrol op voorwaarde dat we alle maatregelen kunnen handhaven binnen onze organisatie. Al die neveneffecten, daar moeten we elke dag over waken en onze verantwoordelijkheid voor dragen. 

Je bent ook voorzitter van de provinciale unie van maatwerkbedrijven. Hoe zit het daar? 

Ik merk in de provincie dat alle maatwerkbedrijven een grote openheid aan de dag leggen over hun aanpak, dat ze elkaar hierover op de hoogte houden, ondersteunen en van gedachten wisselen. Geloof me, er is geen enkele directie die niet bezig is met deze crisis. Al zijn er soms verschillen in aanpak, er wordt veel met elkaar gesproken en veel gedeeld. We leren van elkaar en hoeven niet allemaal het warm water uit te vinden.

Ook Groep Maatwerk probeert ons met raad en daad bij te staan o.a. met verschillende Webinars, praktische ondersteuning in het strikt opvolgen van de te nemen maatregelen en het verstrekken van de nodige informatie, ook met betrekking tot de financiële consequenties voor maatwerkbedrijven, maar ook met Maatwerk TV voor de doelgroep.     

Het is ook waar dat collega’s in de provincie al eens beroep doen op mijn ervaring. In geval van een crisis moet een leider meer leiding nemen, dat is altijd zo. Maar in dit geval is het een leiderschap dat de normale grenzen overstijgt. Ik luister, ik troost en probeer ook collega’s gemotiveerd te houden. Welke beslissing je ook neemt, beslis. En weet dat elke beslissing die je neemt, kan gecontesteerd worden, want deze crisis gaat over alle aspecten van bedrijfsvoering en zelfs over meer dan dat. Een leider moet nu de volle verantwoordelijkheid nemen en dat is kiezen. Niks doen en laten begaan, dat zou pas fout zijn. 

Het nieuwe normaal is voorlopig dat niks nog normaal is. Toch niet van wat wij allemaal als vanzelfsprekend vinden. En diegene die mij vandaag kan bevestigen dat tegen oktober alles weer normaal zal zijn, moet nog geboren worden.   

Welke uitdagingen zie jij voor de toekomst? 

Elke crisis geeft nieuwe opportuniteiten en dat zal nu niet anders zijn. Na het managen van de crisis en de stapsgewijze heropstart is het tijd om een goede analyse te maken van welke opportuniteiten en kansen deze crisis ons biedt. Wij weten al met zekerheid welke opdrachten we dit jaar níet zullen uitvoeren als gevolg van het coronavirus. De kunst is om nu een plan op te maken om op zijn minst de verloren opdrachten te vervangen door nieuwe opdrachten. 

Dat wil ook zeggen, de vinger aan de pols houden. Misschien komen we in een andere economie terecht. Misschien zal er een nieuwe creativiteit ontstaan. Eigenlijk is dat laatste al volop bezig. Chapeau voor die maatwerkbedrijven die snel en accuraat gereageerd hebben op nieuwe noden, zoals mondmaskers, plexiglas…. En misschien kopen we inderdaad meer of zelfs massaal lokaal, zoeken we naar andere manieren van distribueren, zal het thuiswerk een vlucht nemen, … En misschien komen investeerders terug naar de heimat? De sterkte van de globalisering kent blijkbaar toch ook zijn zwaktes. 

Waarin kunnen wij, maatwerkbedrijven als de MIN, het verschil maken voor andere ondernemingen in een post-Coronatijd? 

Maatwerkbedrijven moeten sowieso sterk staan in de combinatie van economische en sociale aspecten verzoenen. Dat wordt naar de toekomst almaar meer belangrijk. Ik denk dat we daar een voorbeeld in kunnen zijn, want we gaan daar in de toekomst meer mee te maken krijgen. Denk maar aan thuiswerkende ouders met kinderen die niet naar school kunnen of mogen. We zullen daar creatief moeten mee leren omgaan. Het nieuwe normaal zal toch ingeburgerd geraken en we zullen daar, met het oog op de toekomst, meer rekening mee moeten houden. 

Sommigen denken dat het morgen weer business as usual wordt. Op sommige vlakken zal dat ongetwijfeld kloppen, maar ik denk dat we van deze wereldcrisis ook één en ander zullen overhouden, zoals dat evenwicht tussen werk en privé bijvoorbeeld, videoconferenties in plaats van verre verplaatsingen voor een meeting van een uur of twee, het thuiswerk dat verder zal gestimuleerd worden. Niet omdat het noodgedwongen zo moet, wel omdat het ook kán werken. 

Wat zal achteraf toch een positieve evolutie blijken te zijn, denk je/hoop je? 

Ik hoop dat deze wereldcrisis ons iets bijleert en dat we er inderdaad ook positieve dingen aan overhouden. Nog voor deze crisis had ik het al eens over het tempo waarop we leven. Dat was niet vol te houden. Een wereld die zich aan het organiseren was op basis van extremen. Extremen mogen bestaan, maar mogen nooit de leiders worden. Dat is catastrofaal voor de wereld. Die bom zou een keer ontploffen. Dit virus maakt de wereld nu duidelijk dat extreem nooit goed is voor de wereld, noch voor de samenleving. Het leert ons ook dat de natuur het dan overneemt van de mens. Misschien zijn we nu allemaal wel eens goed door elkaar geschud en op onze juiste plaats gezet. 

Ik zag tot nu toe ook heel veel creativiteit, solidariteit, inzet en veel mooie dingen. Van de vele ouders met kinderen die in zeer moeilijke omstandigheden alles uit de kast halen om er creatief mee om te gaan tot zoveel vrijwilligers die zich dag in dag uit inzetten om te redden wat er te redden valt. Maar ook de inzet van de gezondheidswerkers. Ja, zij verdienen applaus, maar volgens mij deden zij hun werk vóór Corona ook al uitstekend en zullen ze dat nadien ook nog doen. Bewust en met veel passie voor hun job. Ook zo voor de voedingsindustrie, mensen die bewust aan de slag bleven in bijzonder moeilijke omstandigheden en niet altijd het respect kregen of krijgen dat ze eigenlijk verdienen. 

Aan de andere kant denk ik dat het doorstroomverhaal binnen de maatwerkbedrijven ook een deuk zal krijgen in zijn uitvoering. Ik verwacht namelijk eerder de omgekeerde beweging. In plaats van de verschuiving van maatwerk naar regulier, de verschuiving van regulier naar maatwerk. Zelfs binnen een inclusieve economie zullen we ons denken en onze verwachtingen van perfectie en altijd maar meer moeten bijsturen. Ik denk dat er een eindigheid is aan dit economische groeimodel. Er zullen andere waarden meespelen, die tussen het economische en het sociaal-maatschappelijke. Ik kijk daarvoor vooral naar de leeftijdsgroep tussen de 30 en 40 jaar, zij die naast hoge verwachtingen binnen hun professionele loopbaan ook nog jonge kinderen moeten opvoeden en begeleiden in hun volwassen worden, de balans tussen me-time en we-time moeten zoeken. 

Misschien moet er gewoon wat minder druk komen op al die torenhoge eisen en levensverwachtingen om op alle vlakken succesvol en perfect te zijn. Wat minder moeten moeten, wat meer mogen kunnen zijn. Gewoon Mens dus. Ik dacht dus al langer “ooit ontploft de bom”. Het is een klein virus geworden dat ons denken en doen en laten grondig door elkaar schudt en ons pijnlijk duidelijk maakt dat het anders, normaal moet worden. Liefst voor alle mensen.